Το κατά Διαβόλου ευαγγέλιο – Πολιτική Ψυχολογία της κρίσης

Ένα απόσπασμα:

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που γίνεται τόσος λόγος εδώ περί του λόγου στην Ελλάδα της κρίσης: Κάθε δυσλειτουργία του λόγου μεταγράφεται σε δυσπραγία της ύπαρξης, προσωπικής και κοινωνικής. Κάθε διαταραχή ή παθολογία του λόγου, σε κακουχία και κακοδαιμονία των ανθρώπων και της κοινωνίας. Όταν σκοντάφτει ο λόγος, τ’ ανθρώπινα τρεκλίζουν ή και πέφτουν. Κι όταν πάσχουν οι γλώσσες τους, οι άνθρωποι υποφέρουν − και μάλιστα διπλά: Ούτε να θωρακιστούν καλά απέναντι στα πλήγματα δύνανται, ούτε να τα επεξεργαστούν αποτελεσματικά όταν τους πληγώνουν. Η κοινή εμπειρία μάς δείχνει ότι και τις δύο αυτές μοιραίες επιπτώσεις τις συναντάμε ανάγλυφα στην παρούσα Ελληνική κρίση. Σε όλα τα πεδία και με πλήθος μορφές. Όπου ξεχωρίζει, με τη βαρύτητα των συνεπειών της και με τη δραματικότητα των εκδηλώσεών της, μία ιδιαίτερη έκφανσή της. Αφορά την ανθρώπινη σχέση και, όλως ιδιαιτέρως, τον κοινωνικό δεσμό: την απτή κρίση τους και τις τόσες εκδηλώσεις της αποσάθρωσής τους. Η συγκεκριμένη παθολογία συνίσταται, στον πυρήνα της, στην υποκατάσταση του να ζεις ανθρώπινα με τους άλλους ανθρώπους (όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν), από το καθένας για πάρτη του, σώσε το τομάρι σου, όλοι εναντίον καθενός, όλοι εναντίον όλων, φα’ τους να μη σε φάνε! Αν και η επίσημη θρησκεία του κράτους είναι ο Χριστιανισμός, η νέα διδαχή συνίσταται, τελικά, στην άρνηση όσων διδάσκει το Ευαγγέλιο (κατά Λουκάν, κατά Μάρκον, κατά Ματθαίον ή κατά Ιωάννην) – δηλαδή, του Αγαπάτε αλλήλους.  Άρνηση η οποία δεν περιορίζεται στην απλή απουσία αγάπης αλλήλων, σε ένα πλαίσιο αμοιβαίας ανεκτικότητας ή και αδιαφορίας. Αλλά προχωρά στην ενεργητική εχθρότητα και επιθετικότητα εναντίον αλλήλων. Η νέα διδαχή των εξουσιών, που υποδαυλίζει και τροφοδοτεί τα τρομακτικά αποθέματα αρνητικότητας και κακίας που ενυπάρχουν στον ανθρώπινο ψυχισμό, προβάλλει ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικής ύπαρξης: Το κατά Διαβόλου Ευαγγέλιο, που ο πυρήνας του συνοψίζεται στην εντολή Μισείτε αλλήλους!